Elke dag staat op de achterpagina van de NRC mijn favoriete stukje: 'ik@nrc.nl' waarbij lezers een recente ervaring delen. Op 18 april stond er onderstaand stukje in:
Dromen
Naast mijn studie rechten werk ik een dag in de week op Schiphol. Ik raak er in gesprek met Joseph, een van de schoonmakers. Hij vraagt me: „What are your goals and dreams in life?”
Ik vertel over mijn droom om ooit onderdeel uit te maken van de zittende magistratuur, maar dat het niet eenvoudig is om rechter te worden.
Beschroomd vraag ik hem, schoonmaker op Schiphol, wat zijn dromen zijn. Joseph lacht hoofdschuddend:
„20 years ago, I dreamt of giving the people in my village in Kenya access to water. I have been sending money there for a long time now and tomorrow I’m flying home to celebrate the first waterpoint in my village. So if you want to be a judge, you’ll be one someday.”
„20 years ago, I dreamt of giving the people in my village in Kenya access to water. I have been sending money there for a long time now and tomorrow I’m flying home to celebrate the first waterpoint in my village. So if you want to be a judge, you’ll be one someday.”
Verbouwereerd blijf ik achter terwijl hij zijn ronde voortzet, zijn schoonmaakkarretje voor zich uitduwend.
Erik Boot
Hoeveel mensen waar ik mee samenwerk hebben dromen die ik niet ken? Kennen ze mijn dromen? Hoeveel potentie ligt daar om op diepere waarden te verbinden en krachten te bundelen om de zorg verder te verbeteren?
Ontroerend verhaal Marc. Hoe goed kennen we de mensen met wie we samenwerken, of de patienten met wie we contact hebben? Maak jij zo menselijk contact als je met verbeterprocessen bezig bent? Groeten, Els van Asperen, Manager Management Development Radboudumc
BeantwoordenVerwijderen