zaterdag 25 januari 2014

Ligduurverbetering

Het onderwerp 'ligduurverkorting' heeft een soort vanzelfsprekendheid in zich: elk jaar kan tot nu toe de ligduur van patiënten verder omlaag. Ook is het vanzelfsprekend dat het vanuit de toenemende druk op de kosten nodig dat ziekenhuizen daar continu aan werken. Tegelijkertijd roept 'ligduurverkorting' ook altijd iets van jeuk op bij verpleegkundigen en specialisten. Waarom is dat?

Onlangs zijn vier afdelingen in het Antonius gezamenlijk gestart met een verbeterproject dat in eerste instantie 'Ligduurververkorting' heette. Bij de eerste discussies met de betrokken specialisten, arts-assistenten en verpleegkundigen over het probleem wat met het project aangepakt wordt werd de insteek al snel aangescherpt tot de 'belemmeringen om voor patiënten een optimaal herstelproces te realiseren'. Hieronder is de tekening weergegeven die ontstaan is in die discussie.

Fictief herstelproces van een patiënt
Onder de horizontale lijn is een patient beter af op de verpleegafdeling.

maandag 20 januari 2014

Lean thuis

Als je lang genoeg met procesverbetering bezig bent ga je het onbewust overal toepassen. Hoe pas je de lean principes en methodes thuis toe?

Een tijd geleden las ik dat scheermesjes twee weken mee moeten gaan (wat een verspilling dat ik ze twintig jaar lang maar één week gebruikt heb!). De vraag is echter: hoe weet ik hoe lang ik dit scheermesje al gebruik? Ik bleek dat namelijk al snel te vergeten (in het verleden wisselde ik ze zodra ze stroever beginnen te scheren, maar je blijkt dan dus nog prima een week verder te kunnen gaan). De vraag is dan hoe je een simpel systeem kunt bedenken met weinig foutkans? Dit is mijn maatregel:


vrijdag 10 januari 2014

Machteloosheid

De vader van een vriend vertelde me dat hij (in een willekeurig ziekenhuis) voor een controleafspraak kwam na een spataderoperatie. Zijn originele afspraak was verzet en hij bleek door een andere arts gezien te worden dan degene die hem geopereerd had. Op zich vond hij dat geen probleem, maar waar hij wel moeite mee had, was dat de arts het consult opende met: “Wat kan ik voor u doen?” Hij reageerde met: “Hoe bedoelt u? Heeft u mijn dossier dan niet gelezen?” Waarop de arts na het lezen van zijn dossier uitlegde dat vandaag geen spataderspreekuur was en dat hij niet wist waarom hij hier gepland was.
De vader vroeg me hoe het kan dat hij meerdere keren dit soort ervaringen in de zorg heeft gehad, en of dit nou eenmaal de manier is waarop dit binnen ziekenhuizen gaat. Om te beginnen verdient het al geen schoonheidsprijs dat blijkbaar planningszaken verkeerd gaan, maar vervolgens blijkt hij als patiënt maar machteloos te moeten accepteren dat de zaken niet goed lopen, zonder excuus of poging het alsnog goed te regelen. In zijn woorden: “Dat is toch te gek voor woorden?”
Ik vond het niet makkelijk om de vraag te beantwoorden Is dit typisch zorg? Gebeurt dit minder in andere sectoren?